زمــــــــان اعتــکاف آمـــــــد بیایید

که با هم رهـــــرو میخانه باشیم

گــــــــذار ما نمی افتد به مسجد

که از زهـــد ریــــــا بیگانه باشیم

بجای سبحه ی صددانه خوشتر

که بر کف ساغر و پیمانه باشیم

نـــدای ارجعــــی سرداد ساقی

بیـــــا لبّیک گـــو مستانه باشیم

بــــه رغـــم رای عقل توبه فرما

گنــاه آلـــــوده ی دیوانه باشیم

به گـرد شمع روشن در خرابات

طواف عشـــق را پروانه باشیم

چــو مــــــا دردانگان بـــزم اوییم

از این رو طالـــب دردانه باشیم

بـــه گاه اعتکاف و پـرده پوشی

مبــــارک بـــاد بر ما باده نوشی.