در آن شبـــی که خلـــوت سحـــر بود

بـــه سینــه ی ستــاره ها شـــرر بود

نگــاه مــــات مـــــاه پشـــت شیشــه

به قطــــره های اشک شعله ور بود

عقـــــــاب بــــــا صلابـــت دمــــاوند

به زیر بال ، سـر ، شکسته پر بود

گلـــــوی غنچــــه های زرد گلــدان

اسیـــــر بغض هـــــــای دربدر بود

قصیــــده ی نگـــاه بـــــا نفــــوذت

خلاصــــه در ترانــــه ی سفر بود

ســـــرود هــــر پرنــــــده وادریغا

دعـــــای هـــر فرشته بی اثر بود

تو در نمــــاز آخرت چه خواندی؟

که عشق رابه سوگ خودنشاندی.

                                      *سروده ی: محمدحسین خوش عمل.