روزگـــاری بـــــه دهــــی ویــــرانـــم

گــــذر افتـــــاد بــــه گــورستــــانـــم

دیــدم آن جا دو سـه قبر بی سنگ

بـــه ردیـــــف و یلـــــــه و تنگاتنـــگ

بود آن جا همــــــه تسخیـر سکوت

هی دعا خواندم و هی کردم فوت

کــــرد یکبـــــاره چــــو خــرگوشانم

وحشـــــت وادی خـــامــــوشــــانم

چو ن که افزودم بــر سرعــت گام

تــا رهـــا گـــردم از آن هـــول تمام

نالــه ای ، صیحــه ی جـــان آزاری

آمــد و خــــورد بــــه گوشــم باری

کنجکاوانــــه پــــــی نالـــــه ی زار

رفتــــم و دیـــــــدم بر تــــازه مزار

زنکـــی پیـــــــر و ز پـــــــا افتــاده

ســـر بر آورده ، صدا ســــر داده

هر نفس مویه کنان ، موی کنان

به مثالی کـــه بود خـــــوی زنان

گاه بـــر سینــــه و گه پا می زد

نعـــــره ی وای خـــدایــا می زد

هیچ کس در بــــر آن پیــــر نبود

تا تسلّــــی دهمش دیـــــر نبود

قدم آهستـــــه شدم جانب قبر

تا تسلّــــی دهــم آن فاقد صبر

بعد یک فاتحــــه چندین صلوات

تسلیــــت گفتم و گفتم هیهات

آخرین منـزل ما چون اینجاست

اینهمه شیون وشین توچراست؟

از چه پر ســوز و گدازی نالان

همچومرغان شکسته ی بالان؟

آتــش نالــــه چنــــان افـــروزی

که دل سنگ مـــرا هم سوزی

کیست این مرده ترانسبت چیست

با وی و چنــــد بباید بگریست؟

شیونی کرد و کفی خاک به سر

ریخت ، آن گاه مرا گفت :پسر

پسری تاج سری چون شکری

داشتم ، مرد و از او نی اثری

پیش از آنی که مرا غم بخورد

کاش آیــــــد که مـــرا هم ببرد

پسرم ... ها پسرم ... واپسرم

گل پژمـــــرده ام ای تاج سرم

نچ نچی کـــردم و با حالت زار

گفتمش تسلیتی دیگــــــر بار

زال را چون کـــه مهیــــا دیدم

نکته ای چنــــد از او پرسیدم

 

گفتم این مرده ی تو طاب ثراه*

بود آیا به جهـــان اهل گناه؟

 

گفت:نی ، نی پسرم پاکی بود

نه شرابــــی و نه تریاکی بود

 

گفتم آیــا شـــده کز راه مجاز

زنده چون بود شود دخترباز؟

 

گفت این حرف چرا می گویی؟

شرم کن ، راه خطا می پویی

 

پسرم ، نــــور دلم غیـر از من

شـــد چهل ساله ندید اما زن

 

گفتم آیا شده بود آن مرحوم

که به قول ننه باشد معصوم

 

لب بــــه سیگار کنــــد آلوده

پیپ آیـــا بــه کنـــارش بوده؟

 

شدگراسی وحشیشی بکشد؟

چرس وبنگی کم و بیشی بکشد؟

 

یا شود شیفتــــــه ی موسیقی

گر چه دور است که با آن بیقی

 

اهل دل باشد و حال آن پسره

گفتم آهسته «چو گاو نکره»!!

 

گفت حاشا که نرفتی به خطا

یک قدم در همه عمرش حتی

 

پیـــرزن گفت و منش پرسیدم

تا که شب آمد و پــــر ترسیدم

 

خاستم از پی تودیــــع و به او

گفتم ای مادرخوش طینت وخو

 

ما که رفتیم ، تو و این تل خاک

گونه مخراش و مزن دامن چاک

 

چند نالی تو که :حیف از پسرم

پسرت نیست ؛ بگو مرده خرم!!

 

چند باید که چنین زار گریست؟

زیر این خاک تو را کرّه خریست

***

گفتم اینها همه اما هزل است

هزل از مرتبه ی حق عزل است

 

به مثــــــل گفتم و گفتم شاید

خنــــده ای بر لب یــــــاران آید

 

ور نه اینها همه کاریست خطا

در خور هر بشــــر بی سر و پا

 

می وتریاک و ازین قسم مواد

خود نصیب من و احبــاب مباد

 

الغرض هر که در این دنیا بود

گر نه آمــــــاده ی خدمتها بود

 

مــــرده بهتر که چو انعام زیَد

خـورَد و خـوابَــد و آن گاه ریَد!

 

آدم آن است که در عالم خاک

ضدّ می باشد و تریاک و کراک

 

تاکه جان داشت به خدمت کوشد

کی کشد تریاک؟کی می نوشد؟

 

اف برآن کس که به دختــر بازی

رو کنـــــد بــــا همــه ی غمّازی

 

مرگش ار با زن و دختـــر باشد

مـــــاده بگذارد و با نـــر باشد!!

 

گر بود دیر دو در** عشرتگاه

هست بـــدتـــــــر ز جهنّم والله

 

هرکه چون«خوش عمل»آدم باشد

کی پـــی عیش دمـــــــــادم باشد؟

___________________ 

*طاب ثراه:پاک و پاکیزه باد خاک او.

*

**دیر دودر:کنایه از دنیاست که از یک درش وارد و از در دیگرش خارج می شویم.