در روستـــای «یوســف آبــاد» دارد اقامت مرد چاقی

شاعر ولی بیگانه با شعر ، دل بسته بر دیگ و اجاقی

از صبح تـــا شب کنج خانه ، کز کرده در جنب زنانه

میـــدان فعّالیــــت او ، محــــــدود باشـــــد در اتــاقی

تلفیـــق با هم صـــدر و ذیلش ، دیگر نباشد باب میلش

نه شاهـــد آیینه رویی ، نه ساقـــی سیمینــه ساقی

افسرده وغمگین وبیمار،چون خودروی افتاده ازکار

این روزهــا حتی نوشتار ، باشد برایش کار شاقی

گردد وجود شعله خیـزی ، با خــوردن حبّ مویزی

سردی دمارازوی درآرد،گرغوره خاید یا سماقی

باهمسرخود همچوخواهر ، حتی اگردرجوف بستر

شد سالها کزهم جدایند ، بی صیغه ی تلخ طلاقی

این روزهـــا آید به دیـــده ، زردآلوی تـــرش لهیده

آن سیب سرخی راکه دادند،یکروزبردست چلاقی

«بینی و بینک» برزبانش ، جاری ولی باشد گرانش

تــادر خطاب او را بگوید : ای مهربان «هذا فراقی»

از پیـــر همســـر تا نـواده ، تلخ است کام خانواده

با مرگ مـــرد چــــاق شاید ، شیرین بیفتد اتفاقی.