ای مـــلک المـــــــــلک خــــــداونـــــدگار

هست کــــن جملــــــــه صغـــار و کبـــار

عالـــــم و وهّـــــــاب و عظیـــــم وحکیم

صــــانـــــع و رزّاق وسلیـــــم وکریـــــم

بــارخـــــدایـــــی کــه جهـــــــان آفریـــد

درتــــن خــــــاکــــــی همــه جان آفرید

داد بـــــــــه خورشیـــــــد درخشندگی

تـــــا کــــــــه نپاشد ز هم این زندگی...

ای کــــــه جهان نقطه ی پرگارتوست

گــــــردش چــرخ فلکـــــی کار توست

لـــــم یلــــــــد و فـــــرد و لــــم یولدی

هم صمـــــد و واحـــــد و هم سرمدی

گردش پیوستــــــه ی شمــس و قمر

سیـــر نجوم و فلک و بحـــــــر و بـــــر

جوشش مـــــی در خـــــم میخانه ها

فکــــــــر شکافنـــــــــده ی فرزانه ها

آمــــــــدن و رفتـــــــن لیــــــــل و نهار

نغمــــــــه ی بلبل بــه سر شاخسار

هـــــرچــــه در این عالـــم فانی بود

جمله ز بـــــــود تــــــــو نشانی بود...

کیست کــــه بر قامــــت سرو کهن

دوختــــه از برگ طـــــــری پیرهن؟

کیست که از سنگ برون کرده آب

قطره نهاده ست به بطن سحاب؟

کیست که بر جثّه ی مـــــورعلیل

داده توانی کـــــه در افکنده پیل؟

کیست کـــــه دنیــا ز اتم ساخته

هر اتمـــــی از اب و ام ساخته؟

کیست که بربنده ی خودقوت داد

قوت به او در شکم حوت داد؟

کیست که بربت شکن احسان نمود

آتش سوزنده گلستان نمود؟

کیست که شد منجی نوح رسول

از ستم قـــــوم عنود و جهول؟

کیست که بر موسی عمران عصا

داده و کرده ست عصا اژدها؟

کیست که بر شاعر شوریده حال

طبـــــع روان داده چو آب زلال؟

کیست به غیر از تو مراد همه

یا که رسد جز تو به داد همه؟

«خوش عمل»این خاکی حیران شده

از کرم توست سخنـــــدان شده

هر که به غیر از تو پرستش کند

پشت به دل  روی در آتش کند.