در کهکشان راه شیری

شیر هزار ستاره را می دوشم

تا تو تشنه نمانی

ای پوپکی که در چشمانت

خورشید خنیاگری می کند

و ماه به چلّه نشسته ست

***

زمین را

بر پشت جوجه تیغی احساسم

حمل می کنم

تا تو بخندی

که خنده ات

راز هزار بهار را با خود دارد

و کاکل پریشانت

خون هزار لاله ی باژگونه را

به گردن گرفته است

***

کبوتری که

بر شانه های ظریفت نشسته است

روزی

سیمرغی خواهد شد

که قاف تا قاف

نام بلند تو را

کتیبه کند.