مالــک اشتـــــــر ز راهــــــی می گـــذشت

در غـــــروب کوفـــه ی پـــــــــر رمـــز و راز

 

نــوجــوانـــــی بــــــا تمسخــــر پـــرت کرد

سمـــت آن ســــردار فحـــلِ ســــرفــــراز

 

آشغالــی ، شــیء ناجــــــــوری ، خسی

تــــا بخنـــدانــــد رفیقـــــــان را بــــــه نـاز

 

یک تن از آنـــــــــان که مالک را شناخت

با دلی لــــــرزان لب از هـــــم کــــرد باز

 

گفت : آیـــــــا مــــــرد را نشنــاختــــی؟

گفت : نی ،نی،کیست آن ناکوک ساز؟

 

گفـــت : ســـــردار سپـــــــاه مسلمین

مالک اشتــــــر یـــل دشمــــن گــــــداز

 

هست آن مـــــرد و تــواش نشناختی

کز حقیقت روی کـــردی بــــــر مجـــاز

 

نــــــــــوجـــــوان تا نام مالک را شنید

لـــــرز لـــــــــرزان در فرود و در فراز

 

رفت از وی معـــــذرت خواهـی کند

یافتــش در مسجــــدی با  اعتــــزاز

 

دید مالک را کـــه در عیــــن خضوع

هست با محبـــــــــوب در راز و نیاز

 

صبـــــــــر کرد و روی پایش اوفتاد

چون که پایان یافـــت مالک را نماز

 

نوجوان چون طفل مادر مرده ای

ضجّه میزد معذرت میخواست باز

 

گفت بـا او فــــــارس میدان دین

مالک اشتر به خوبــــــان همتراز

 

کهنه سربازی که درهرجنگ بود

پرچـــــم اسلام زو در اهتـــــزار

 

غم مخور؛برخیز ونزد چون منی

چونکه دشمن نیستی خودرامباز

 

من همان دم کز تو کار ناپسند

ســـــر زد ای فرزند نیک دلنواز

 

از صمیم جان ودل بخشیدمت

آمدم آنگه سوی مسجد به تاز

 

وین نمـــاز از بهر آن بگزاشتم

تا تو رابخشدخدای چاره ساز

نوجوان،شرمنده تا پایان عمر

کـــــرد از آزار مردم احتـــــراز.