ای آن که   ز   احوال    دلم   بی خبری

ایام   ورای  رنج و   غم       می سپری

تا   گل   نکنم    ز   اشک  خاک  قدمت

از   کوچه ی   ما   پیاده  کم می گذری!

***

رفتم   به   در   سرای  آن  شوخ  پسر

هی   سوت   زدم  ولی نیامد  دم  در

آمد  ننه اش  که  بین ما حرف این بود:

کو؟رفت...کجا؟شکار...کی؟وقت سحر!