چندان    که    دیده   در غم آل عبا گریست
یا خون دل    به    دامن ما   کرد  یا گریست

دل، مبتلاى آتش غم گشت تا که سوخت
شد دیده    بى فروغ    از   اندوه تا گریست

گه سینه در رثاى نبى    ناله کرد   ،    زار
گه دیده در عزاى حسن، گه رضا گریست

از    داغِ  سینه   سوز     حبیبان     کردگار
خیل     ملک     به    بارگه     کبریا گریست

حوّا   کنار مریم  و  هاجر  به سینه  کوفت
آسیه    با     خدیجه  و خیرالنّسا گریست

تنها نه جنّ و انس ،   پریشان    گریستند
روح الامین به عرش از این ماجرا گریست

بیگانه   زین مصیبت عظمـــاست  بى قرار
آن جا    که  با   تمام وجود  آشنا گریست

آرى ؛ خزانِ    گلشن    آل   رسول    شد
چون ابر نوبهار ،  اگر   چشم‌ها گریست.