تا     که       بودیم         نبودیم       کسی
کشت    ما   را     غم       بی همنفسی

هیچ کس      با      دل      ما       یار   نبود
مونس     و      همدم     و    غمخوار نبود

پیر   و   برنا      و        زن      و       مرد دیار
نه    به      باطن   که به ظاهر     غمخوار

همه        با        داعیه ی         همدردی
چه گروهی       چه     به    معنا     فردی

گاه گاهی           که           محبت کردند
همه         آلوده ی          منّت        کردند

سینه ای   بود      و     سراسر    غم بود
دل     در   آن    غمکده  خوش محرم بود

چون        یتیمی      سرِ        راه افکنده
یوسفی      بود         به      چاه  افکنده

الغرض             زندگی                دنیایی
همه   محنت    ،   همه    جانفرسایی

طی شد     و     مرگ نه دلخواه رسید
تا     بیاریم       به      لب       آه   رسید

رخت  خود   شسته و ناشسته به در
جمله     بردیم      از این       دیر  دو در

تا      که     رفتیم    همه      یار شدند
خفته  ما     و      همه      بیدار  شدند

در شگفتم     من   از این مردم پست
مردم      زنده   کش       مرده  پرست

تا    که     هستید      به ذلّت بکشند
چه  به    ذلّت    چه   به منّت بکشند

تا     که هستی همه هستت ببرند
چون   که   مردی   سر دستت ببرند

ای شما     مرد  و  زن    و   پیر و جوان
که     مقیمید      به     اقصای    جهان

قدر     یکدیگر        اگر         نشناسید
عشق     را     رهبر    اگر   نشناسید

خاطر   آزار     به        هر     خاطره اید
خسر   الدنیا                   و  الآخره اید

پس    بیایید   در    این    تیره   مغاک
که    بسی   آینه دل   خفته به خاک

قدر   آیینه      بدانید    چو     هست
نه  در  آن وقت که افتاد   و شکست.