(بمناسبت دومین سالروز پرواز جاودانه ی استاد)
______________________________________________
*اشاره:
در سالهای آغازین دهه ی 60 که از کاشان به تهران کوچیده بودم،استاد عباس مشفق کاشانی(اعلی الله مقامه الشّریف) بی هیچ توقع و چشمداشتی از من حمایت و مرا به راههای درست تعامل با شاعران تهرانی هدایت می کردند.استاد فقید ، الحق که از حیث معنا بر گردن من حقّ پدری داشتند که شرح آن در مجموعه خاطراتم از آن نحریر مقدام و انسان شریف والامقام آمده است.یک روز به پاس زحمات آن استاد بزرگ ، مثنوی موشّح ذیل را سرودم و تقدیمشان کردم:
_______________________________________________
به دل      اگر   چه        غم     جاودانه ای  دارم      
خوشم      که       یار و انیس    یگانه ای  دارم
روان    اگرچه سرشکم ز دیده  چون دریاست     
دلم      شکسته    به سنگ حوادث دنیاست
امیدوار      از آنم       که     همدمی است مرا     
به زخمهای     دل خسته مرهمی است مرا
یکی      ز     بعد پدر ، کو     بمرد   بی هنگام         
نکرد      یادِ      من     رنج   دیده       از      ایام
اسیر      دام        خیالات       خویشتن  بودم          
کسی مباد     به آن حالتی     که    من بودم
سیاه      از      غم   و      اندوه ، روزگارم    بود     
 به    کنج عزلت    خود ، آه و ناله    کارم   بود
تلاش من     همه       این بود      گاه   برنایی       
که    روزگار      سر  آرم      به     کنج   تنهایی
امید     هیچ     تحوّل    ،   نبود        حالم     را       
شکسته  بود      چو مرغی      زمانه  بالم را
دلم به محبس تن   سهره ی    اسیری   بود      
که هر کلام    به   گوشش     صفیر تیری بود
عجیب     دوره ی   برنائی ام  هدر  می رفت       
چه خوب بود      پسر   نیز    با پدر  می رفت
به     حال زار  من خسته دل  نسوخت دلی      
که هردلی     به گرو بود    باخوش آب و گلی
امیر   قافله ی      دردهای        خود       بودم      
 سزاست     گویم اگر    خود بلای خود بودم
سلام     گرم     صمیمانه ام   نداشت جواب       
عذاب   بود     مرا     دوره ی    شباب ، عذاب
مسیر      زندگی ام      تیره   بود   و ناهموار       
نه     از      سوار     خبر   داشتم  نه از رهوار
شبانه روز ِ    من     اینگونه   بود       تا روزی      
 گرفت      دست    مرا       آشنای   دلسوزی
فلک به گردش خود ، روی خوش نشانم داد     
که    از      گزند    حوادث    خط        امانم داد
قیام  نور     به   ظلمت سرای    خود   دیدم     
 دگر شدم     چو    رخ    آشنای   خود   دیدم
کویر   تشنه ی   جانم   بدل به   گلشن شد     
 سحاب  رحمت حق   یار مشفق   من شد
از   آن زمان      که     مرا    بود    رنج وافره ای      
به لطف دوست   نمانده ست غیرخاطره ای
شد آن زمان   که   به هر کوی     دربدر بودم        
پی    نوازش        رویایی         پدر         بودم
اگر    پدر   ز     سرم    رفت     در جوانسالی     
 به حقّ   من    پدری  مشفقم   کند  حالی
نیاید آن که    شود   سایه اش کم ازسرمن      
هماره     باد   سلامت     وجود      رهبر من
یگانه یار!   تو      را   در      چکامه ی   تبجیل      
چگونه مدح کند «خوش عمل»  به طبع کلیل؟
67/3/30-دوشنبه عصر-تهران