اگر     مرا        برانی     ،    ز      درگهت       الهی
به     هیچ    جای      دیگر   ،     نباشدم  پناهی

به   دل     همیشه     دارم ، امید بخشش از تو
اگر که    سر     زد     از من  ،   تخلّفی ، گناهی

در  این سرا    که هردم ، رسد   غم  از پی غم
به جز تو کیست محرم، کجاست تکیه گاهی؟

جهنمی که   در تن      ،     به پا   شد از هریمن
شود     بهشت    بر     من   ،   اگر کنی نگاهی

 به دل چو جلوه  کردی ، زبان  به  شکر  واشد:
چه هوری وچه هوری!چه ماهی وچه ماهی!

به      روزی     مقدّر        ،    تویی  تو   ذرّه پرور
اگر    به      آسمان در    ،     وگر  به قعر چاهی

هزار    سال     طاعت    ،   به   نیم جو   نیرزد
اگر      مرا       نبینی     ،     اگر   مرا  نخواهی

ستم  کشیدگان را       ،    عتاب  دیدگان   را
ز   خود رمیدگان    را    ،    پناه   و  دادخواهی

دهان شکوه بستم  ،  سزد  رسد شکستم
به جرم  آن  که   هستم  ،  رفیق نیمه راهی

تباه      روزگارم    ،      هماره      شرمسارم
نیاز    اگر که     آرم     ،    به  غیر    گاه گاهی

در آستان پیری   ،  خوشم  که    می پذیری
مرا   به    سر به زیری   ،  مرا به   سوز آهی

امید     عفو     دارم   ،    اگر    به    درگه  آرم
گناه     کوه    کوهی     ،   ثواب کاه   کاهی .