قصیده ی موشّح «یکصدمین سال تولد علامه سیدمحمدحسین طباطبایی»*
(از به هم پیوستن حروف اول مصراعهای اول قصیده عبارت در گیومه به دست می آید)به مناسبت 24 آبان ماه.
_____________________________________
یاد باد     آن     حکیم   عالی شان
فیلسوف     و           مفسّر     قرآن

که درخشد    به نام     او     جاوید
آفتاب           منیر         «المیزان»

صدف     گوهران    علم    و  عمل
درج     اندیشه های          جاویدان

دانش     از او گرفته    شوکت و فر
بینش از  او   ستانده رتبه و شان

موج    رویین   عشق    را      دریا
اوج      شاهین      عقل   را کیهان

یادگار           رجال             اعرافی
پاسدار       معارف            ایشان

نور چشم    «صهیب» و «فارابی»
قوّةالظهر      «صدر» و «بوریحان»

سبز اندیشه ای که سبز ازاوست
کشتزار      مکارم            انسان

ادب آموز         مکتب        توحید
نکته اندوز      مذهب        عرفان

لیلةالقدر     علم    و   حکمت را
مطلع الفجر     تا        ابد رخشان

تابش      آفتاب             استدلال
جلوه ی      قاطعیّت           برهان

وحدت     آیین       وحده    گویی
که    ز کثرت     نبود     سرگردان

لبن   از    ثدی        معرفت داده
دایه    اورا     به مهد و در دامان

در    طریق    کمال    انسانی
راه    پیموده    عاری از نقصان

عجبی نیست   گر که   از دل او
سیلان کرده چشمه ی حیوان

لطف این چشمه   هرکه دریابد
نیست    در   وادی طلب حیران

آخر      آنجا رسد   که خوانندش
آرمانشهر     وادی           امکان

معرفت هرکه داشت خواهدبود
همچو   علّامه نوربخش جهان

همه   او  را  ز  دل    مدایح گو
جمله اورا زجان مناقب خوان

سالها    ای که    از محبت او
سینه   افروختی چو آتشدان

یاد و نامش    نبردی  از خاطر
مهر    او بود     در دلت  پنهان

دامن    از گوهر     ولایت   پیر
خواهی آکنده گرزبخت جوان

مدد ازحق طلب که درطلبش
پای ازسرکنی سرازدل وجان

حسن معنا    اگر که   دریابی
رهی از بند  لفظ  بی خلجان

می کند نور معنویت دوست
دلت    آیینه خانه ی    یزدان

دردها    گر    رسد هزار هزار
به   یکی   پرتوش کند درمان

حبّذا    پیرما  که در همه عمر
نشد از  علم و حلم   روگردان

سرزد   ازمشرق دلش هوری
که    به    مغرب رسید پرتو آن

یکّه تازی    که درعلوم وفنون
سره    بود و    سرآمد    اعیان

نامداری که هست وخواهدبود
تا     قیامت     یگانه ی دوران

طلب    از روح    خلد منزل او
کند   آنکو   دعا   به شادروان

برکتها     از آن دعا    رسدش
همچو     آلاء    ایزدی      الوان

آری آن نفس مطمئنّه که هست
نفسش نفحه ی نفیس جنان

طلب     از    ذات اقدس باری
نکند    جز     شفاعت   یاران

بر وی  از ما سلام بی تأخیر
بر وی از ما      درود بی پایان

الله الله که خوش عمل تاکرد
مدح     علّامه     زیو ر دیوان

یافت در زندگی     گهرهایی
چو    دل    اهل معرفت تابان

یادگاراست این قصیده ازاو
به مدیح حکیم عالی شان.