(محمدحسین خوش عمل  یگانه فرزند پسرم که متولد 10 دی ماه  1361شمسی است به سرودن شعر سپید گرایش دارد و تا کنون  شعرهای سپید زیاد و قابل اعتنایی سروده و از سوی اساتیدی چون احمدرضا احمدی مورد تشویق و تمجید قرار گرفته است.در آغاز کارش قصد داشتم او را به سرودن شعر سنتی تشویق کنم و حتی به او پرخاش می کردم که شعر سنتی بسراید.یک روز که سخت از دستش عصبانی بودم به او گفتم:«تو توان سرودن شعر موزون و مقفّی را نداری ؛ اصلآ نمی توانی شعر سنتی بسرایی وگرنه به سمت سپیدسرایی نمی رفتی»...یکی دوروز گذشت و او چارپاره ی ذیل را تحویلم داد....به نظرم خالی از لطف نیست.البته محمدحسین از آن به بعد گهگاه شعر سنتی هم سرود ....و می سراید....)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پدرم  فحش   می دهد     که      چرا
روی       آورده ام    به    شعر   سپید
غرولندش  هنوز    در    گوش است:
تو     مرا     کردی   ای    پسر  نومید
***
دوست دارد که چون خودش من هم
حبس باشم    به   چارچوب عروض
چشمه سار      زلال      طبعم     را
کنم    آلوده      با     رسوب  عروض
***
بارها    گفته ام     به     او  :   پدرم!
در      سحرگاه        عصر      بیداری
چه      صفا    می دهد مخاطب را
شعرهای      همیشه        تکراری
***
می رود    چشم غرّه    می گوید:
ساکت  ای بی ادب که شعرکهن
قرنها     بوده      است    پا    برجا
هست     میراث  خانواده ی من
***
مادر    این     بار  می زند لبخند
مثلآ     در     حمایت  از پسرش
لرز لرزان     می آورد      به زبان
حرفهایی که هست توی سرش:
***
کاش    میراث       خانوادگی ات
چند     متری     زمین     بایر بود
یا که یک قهوه خانه در کاشان
کوچک ؛ اما    همیشه دایر بود
***
کاش     میراث    خانوادگی ات
مزرعی بود   و باغ و باغچه ای
بر    سر شانه ات   کبوتر بخت
مستقر     بودجای زاغچه ای
***
کاش    میراث    خانوادگی ات
خانه ای بود در جزیره ی کیش
عوض    چند طفل   کور و کچل
داشتی چند گلّه ی بزومیش!
***
کاش     میراث   خانوادگی ات
حجره    یا     دکّه بود    در بازار
نه که    دیوان شعر اسقاطی
که دهد    جان    و   روح را آزار!
***
کاش می ...ناگهان پدر باخشم
خیزد   از جا    عجیب و ناهنجار
می زند    بر دهان     کف آورده
سر     خود را    سه بار بردیوار!
***
پدر     آتشفشان  فعال   است
با لگد    می زند    به جارختی
من    و    مادر غلاف اگر نکنیم
هست    تازه  شروع بدبختی
***
من    و    مادر   بسان فرفره ای
می پریم    از اتاق    توی حیاط
شرط عقل است رفتن ازجایی
که شود سلب از تو حقّ حیات
***
با خود اندیشه می کنم مغموم:
بی گدار    از چه رو    به آب زدم؟
کارهایی     چه     نابجا     کردم
حرفهایی    چه    ناصواب    زدم
***
پدر     پا     به سن    گذاشته را
باید     از    هر جهت  رعایت کرد
پیش     مادر     نباید از شویش
زشت و بد   گفت  یاسعایت کرد
***
بحث    بی فایده ست    با پدری
که مرا خصم بی دلیل شده ست
بیش از این نیست انتظار از او
که به شعر کهن فسیل شده ست!
***
پدرم     فحش     می دهد که چرا
روی آورده ام      به    شعر سپید
من     و    پرداختن به شعر کهن؟
این خطا را    کسی نخواهد دید!
*محمدحسین خوش عمل.