نسیــــم فــــرودیـــــن ، اگـر بـه در زند

درخــــت گل کنـــــد ، پــــرنـــده پر زند

ز هایهـــــوی مــا ، بـه گفتگـــــوی مــا

ز خاک تیـــره گــــون ، بنفشه سر زند

ز بـانگ هلهلــــه ، دوبــــاره چلچلـــــه

بــــه دوردستهــــا ، دم از سفــــر زند

ز بــــاده بــرفــروز ، پیــــالــه هـای ما

شــراره هــای مـی ، به غم شرر زند

سپنـــددانـــه را ، بــه مجمـــر افکنید

مبــــاد تــــا کسی ، به مــــا نظر زند

بــزن چغـانـه ای ، بخــوان تـرانـه ای

که طعنــه شعــر تــر ، به نیشکر زند

بهـــار را بگـو ، بیـا که «خوش عمل»

به جای دست غم ، گلی به سر زند.

*زمستان 1358 ـ کاشان.