سرودواره ی زیر را در 19 شهریورماه 1357 دوروز پس از واقعه ی خونین 17 شهریور (جمعه ی سیاه) سروده ام:
***                                        ***
تا   خون   به     رگهایم   روان   است
تا    در    تنم    تاب    و      توان است
این    نغمه ام     ورد       زبان   است
هر روز    و شب می خوانم از شوق
هر روز    و شب   می گویم   از جان
ایران         نخواهد       مرد        هرگز
هرگز        نخواهد        مرد        ایران
*
برخیز       ای          مرد       وطنخواه
وی           مهر بانوی            دل  آگاه
ای     پاسدار     حشمت    و     جاه
بر کن            بنای            مستبدّین
ویرانگران         میهن        و        دین
با     مام     میهن     عهد    بستی
یاد آور      از    آن    عهد    و   پیمان
*
تا    چند     در       بند       اسارت؟
تا کی     اسیر      ننگ   و    ذلّت؟
با من    بگو   تا    چیست   علّت؟
فرزند   بابک    این چنین   نیست
آیین       آریوبرزن      این   نیست
در  دفع    دشمن کوش و مهراس
از        بی نهایت     مکر   شیطان
*
ایرانی             آزاد               برخیز!
بر    ضدّ         استبداد        برخیز!
چون        کاوه ی  حدّاد     برخیز!
چون   خنجری   سوزان اثر    شو
بر    جسم    دشمن   کارگر  شو
یا    جان بگیر  از   دشمن    ملک
یا    در     ره    میهن   بده     جان
*
یاد آور           بومسلمی          تو
هم      وارث    ملک   جمی    تو
اینسان   چرا   در   ماتمی     تو؟
برخیز    و    ایران    را    رها    کن
کانون      آزادی       به      پا   کن
در دشت  دشت   پاک این خاک
آنک   نهال       عشق     بنشان
*
پیوسته      این    باشد  شعارم
در   راه    میهن       جان سپارم
از       نسل       بابک      یادگارم
ملیّت    من     مردنی    نیست
این گوهر  ازکف   بردنی نیست
ایران      نخواهد      مرد      هرگز
هرگز       نخواهد      مرد    ایران.