هر   دم   شکست  می رسد  از  بخت  بد مرا
مینای  می    کجاست   که  از   خود   برد مرا

در    بند   خاکدانم    و     از   شعله ی  فراق
دود    جگر   به    اوج     فلک    می رسد مرا

روح    مجرّدم      که     به   ظلمات    زندگی
محکوم      کرده اند      به   حبس   ابد   مرا

در     کوره     راه    حادثه های    هزار   رنگ
از   پا    در    آمدم   ،   نکند  کس  مدد  مرا

بی   صحبت   فرشته    بسی  پر  غبار  شد
آیینه ی     دل     از   نفس  دیو   و   دد  مرا

در   گلشن   وجود ،  چنان   خوار   گشته ام
کاقبال   هم  به   سینه   زند دست   رد مرا

راهی به سوی دوست گشودم   ولی   دریغ
ابلیس    کرد     وسوسه   گردید   سد  مرا

آنک   در   انتظار    توام    ای   بهار   عشق!
دست خزان    به ریشه   اگر  تیشه   زد مرا.