چیست در دامنه ی کوه ، گل سرخ؟
شاید نغمه ی چوپانی ست
-در تنهایی هایش
شاید خاطره ی زخمی شاهینی ست در قلّه
-که می میرد
شاید خواهش رودی ست که می پوید
یا که شاید نجوایی ست از عاشق شبگردی
که شباهنگام
دل به دریا زد و سر بر کوه نهاد
*
از خود گل باید پرسید که چیست؟
و تو می پرسی و گل می گوید:
نغمه و خاطره و خواهش و نجوا
که تو می گویی هستم
زیرا
نقش جادویی «او»یم
و به شعری می مانم
که شبی گفت و پراکند در این صحرا.