در     آن     سرا    که    نشان    از      وجود      مادر  نیست
امید    نیست   ،   صفا   نیست   ،  مهرپرور            نیست

ز     چشمه سار      محبت       نمی شود             سیراب
کسی    که         مادر     دریا دلیش       در    بر       نیست

هلا     که     قطره ای    از   چشمه سار     عشق   تو    را
قیاس     با     می      تسنیم     و        شهد   کوثر  نیست

از   آن    زمان     که   تو    را   سایه    رفت   از      سر   من
کدام    لحظه    که    چشمم  به    خون    شناور   نیست

از      آتش    دل        خود        سوختم          چو       پروانه
که     شمع     روی       تو      دیگر      مرا       برابر   نیست

به    پیش     چشم     منت     گر     به     خاک   بسپردند
مرا        مفارقت        از        تو        هنوز     باور      نیست

به       غیر     بار     گرانی      به      دوش     نیست     مرا
چو     دستهای       نوازشگر      تو       بر     سر    نیست

محیط     خانه      به       چشمم    ز     بعد      رفتن     تو
به      حق    که     جز   صدف    منفصل    ز گوهر  نیست

امید   بخش        حیاتم        تو          بودی      و      رفتی
مرا     به       زندگی      خود      ،    امید    دیگر    نیست

بهشت     بوسه      به      پای     تو       می زند    ،  زیرا
گلی     به     مثل      تو    آن     باغ     را   سزاتر  نیست

کسی   که     طعم     محبت     چشیده          می داند
مصیبتی   به      جهان     همچو    مرگ   مادر   نیست

خوشا  به   حال  کسی  «خوش عمل»  که  دارد   مام
اگر     چه       بهره اش      از     گنج     باد آور     نیست .