بی  فروغ  عشق ،  دنیا   نیست جز   ویرانه ای
خاستگاه       مردمان      مفلس      دیوانه ای

گر مراد از کسرکثرت کسب وحدت بودو هست
پیش   ما   فرقی  ندارد   کعبه   با   بتخانه ای

هرکجا گل می شکوفد دل به گردش چون هزار
هرکجا شمعی است  روشن دل بود  پروانه ای

محفل دل نیست آن محنت سرا کز روی  عُجب
آشنا    را    اعتنایی   نیست     با   بیگانه ای

جان شیرین  را  چه قابل گر به استغنای  طبع
هر  نفس    سازی     فدای   دلبر  جانانه ای

آن خماری ها  که در سر بود  ما را  محو  شد
با    تبسّم های     ناب   نرگس  مستانه ای

دین   و   دل   دادیم   از کف  در خرابات مغان
گه   به   افسون   نگاهی گاه  با  افسانه ای

ما  خردسوزان  عالم   بر  سر  پیمان   عشق
باده   پیماییم     با        رندان     نافرزانه ای.