دزدانه   اگر     باده ی   دردانه    کشیدیم
شادیم   که   از   تهمت   فرزانه    رهیدیم

راهی  که در آن  خار به  خارا همه جا بود
تا   منزل   مقصود    سراسیمه     دویدیم

از  عشوه خرانی  که  خرانی  چو شمایند
دردی    که    بنفروخته   بودیم    خریدیم

هر   تیر   بلایی   به   کمان   بود  پراندید
بالای   درختی   که   ز  شاخش  نپریدیم

بردید   به مأمن   ره   و   رستید سلامت
ما  یکسره   در   خون  دل خویش تپیدیم

دیدید   و   بچیدید  و  چشیدید و مزیدید
آن   تازه    ثمرهای    مهنّا   که  نچیدیم

تا   فرصت   پروانگی  آید ، همه ی  عمر
دور   تن خود    پیله   پی   پیله   تنیدیم

ای بسته  به دنیا دل و  از عشق بریده
مانند  شمایان  نه  شنیدیم و نه دیدیم

در   زندگی   خویش  رسیدید  به پایان
ماییم   که   با مرگ  به پایان نرسیدیم!