در بزم طرب که روز و شب ساقی اوست

سرچشمه ی عاشقی و مشتاقی اوست

گــــر متّهمم بــــه کفــــرگـــویـــــی نکنند

گویم که پس از خدا «هوالباقی» اوست!

***

از بس کــه بـــــود ظریـــف و زیبـــا یـارم

هنگام سفــــر کــه سخت از آن بیـــزارم

گـویـم : نکنـــد بــــرای خــــود بـــردارد؟

می ترسم او را بــــه خــــــدا بسپــارم!