نوبهار   آمد    و    بلبل    به    نوا     داد     نوید
که   سلیمان  گل   از   طرف   سبا   باز    رسید
نیست  در  خانه  خزیدن  چو   روا    موسم  عید
به   در    از   خانه   بیایید   و   به   گلزار    روید
*
باد  گلریز   شد   و    بر   سر   گل   ژاله  چکید
آب  در  جوی  و   ز   پیرامن  جو  ،  سبزه  دمید
*
خَد  بر افروخت  چو حورا  به  چمن لاله ی  شاد
قَد  بر افراخت   همانند     نکویان   ،   شمشاد
شبنم   از  دست نشاطش  به  دهان نقل نهاد
شور  خواندن   به   سر   قمری  و  بلبل   افتاد
*
گل ز  رخ پرده و نرگس سوی گل چشم گشاد
سرو  شمشاد قد   و   مرغ  چمن  ناله کشید
*
بشتابید    به    بستان   ،   بشتابید   به   راغ
بشتابید   به   طرف  چمن   و    روضه ی   باغ
از   گل   و   سبزه   و   شمشاد بگیرید سراغ
به    کف   از    باده ی    انگور  گذارید     ایاغ
*
خرّم    آن      دل که   بهاران  پی ترتیب دماغ
بانگ    مرغ   چمن     و   بوی  گل تازه شنید
*
بلبل    آمد    به   سر  گل  که  کند  راز و نیاز
به    هواخواهی    معشوقه  غزل  سازد ساز
هم    بر او    خوانَد    آن   تازه    غزل  با  آواز
تا    از   این    راه    کند عشق کهن   را ابراز
*
باد  ، سوی چمن   آمد  که  دهد مژده که باز
گل به بستان و  به گل  میوه ی مقصود رسید
*
به        چمنزار      روانند     غزالان      جوان
دیده ی دلشدگانشان   عقب    سر     نگران
عاشقانشان همه از خویش به در  جامه دران
چمن    آراسته اند  از    قد   چون  سرو روان
*
هر   که    دید  آن قد و خد را  ز  چمن آرایان
اول   از  جان و سر، آن گه  ز گل و سرو برید
*
ای نگاری   که   چو من   با دل جویای شراب
صبحدم   جانب   میخانه    روانی   به شتاب
نوگل  باغ   امیدی    تو   که   در   راه  صواب
پا  نهادی    که  شود زهد  ریا  خانه   خراب
*
باتو گل دفتر خود خواست که گیردبه حساب
باغبان    آن   ورق   از شرم   به گل درپیچید
*
دست حق   پشت وپناه  تو بود در همه حال
خدمت   پیرمغان   چون که  رسیدی سرِحال
جام اول    چو    گرفتی  به   تمنای    وصال
گو که   ما را و تو را نیست نه مرگ و نه زوال
*
مرده   آن است   که در موسم نوروز ، مجال
داد   از  دست و به گلشن گل مقصود نچید.