صاحبدلی   کو   تا   مرا     آزاد    از    غمها  کند

با   آتش   پیمانه ای صد عقده  از دل     وا  کند

بیزارم   از   فرزانگی  می سوزم   از    بیگانگی

کو  باده ی   دیوانگی   تا  عقل   را  رسوا  کند

سرشار  دردم باده کو از خم به جام افتاده کو

وان  ساقی  آزاده کو کز می  حکایتها      کند

تا  چند  از  غم  گفتگومحفل به محفل کوبه کو

با  قاصد  شادی  بگو یک چند یاد  از  ما   کند

خود را به دام انداختم گه سوختم گه ساختم

دیدم  تو  را دل باختم عشقت به دل غوغا کند

تا«خوش عمل» در انجمن پروانه وش داردوطن

می سوزدازشمع سخن کی شکوه ازدنیا کند.