به       پادشاه    ولایت     ارادتش    کی   بود
کسی   که   دغدغه اش    نان  گندم  ری بود

به    بزم    نور   و   صفا   ره   نمی برد   رندی
که همدم  شب   و  روزش   پیاله ی  می بود

نمی رسد    به     چمنزار     سبز    فروردین
دلی   که    وقف   نفسهای  آذر   و   دی بود

به   سوگ  شاه   شهیدان  ،  حسین ثارالله
روان    ز   دیده     مرا     اشکها  پیاپی  بود

سری  که  سروری  هر   دو  عالمش   دادند
ز   دشت  ماریه   تا   شام   بر  سر  نی بود

نداد  جرعه ای   از  آب  دشمنش  هر  چند
که     رودهای   جهان   مَهر  مادر  وی  بود

شداهل بیت کسی تشنه  و  گرسنه اسیر
که  بنده ی کرمش صد  چو   حاتم طی بود

از   این  حدیث گدازنده  روز و شب دل من
گهی در  آتش و گه گرم ناله  چون نی بود.