جز خـــــدا کیست که از حسن تــو تقدیر کند

غـــــزل چشــــم تــــو را خوانَــد و تفسیر کند

خوابهایی کـه زگیسوی تــو آشفته تر است

بنشینـــــد بــــه تمنّـــــــای تــــــو تعبیــــر کند

نوش لبهای تو را چــون که درآمیخت به می

راست در کــوثـــر و تسنیـــم ســـرازیـــر کند

نقش زیبای تو بر پرده ی هستی چو کشید

لحظــه هر لحظـــه تمــاشـای تو را سیر کند

ســـرِ راه دل مــــن تـــا گــــذر افتـاد تــــو را

دل در اندیشــــه فــــرومـــانـد چه تدبیر کند

با غــــم عشـق کنار آید و سوزد همه عمر

یـــــا وداع تــــو و آن حســــن جهـانگیـر کند

یــــا به ســودای سر زلف تو شبهای دراز

نــالـــه چون صیــد فروبسته به زنجیر کند

هلــه ای یــــار جفــاکــوشِ جوانبخـتِ منا

با غـــم عشــق چه سازم که مرا پیر کند

در دل سنگ تــــو هرگز اثری اشک نکرد

آه وقتــــی نتوانست کـــــه تـــأثیــــر کند

عشـــق گیــــرم بــه تغیّـــــر بگـــرایـد اما

خلق وخوی تومحال است که تغییر کند

سخن آخرم این است که درشـام فراق

مرگ را چشم به راهـم ، نکند دیـر کند!