تا   جرعه نوش  کوثر     حسن  حسن     شدم

سرمست  نغمه  خواندم  و بی خویشتن    شدم

باد   صبا    نسیم        شرفخانه ی       بقیع

آورد  و   بیقرار    چو     مرغ    چمن  شدم

در   سایه سار    سبزترین سرو   باغ عشق

آسودم   و    بری    ز   ملال  و  محن شدم

با   پرتو     شریف ترین    آفتاب     وصل

نوری    دگر    گرفتم  و ظلمت شکن   شدم

تا   اوج    آسمان  ولایت     گشوده    بال

معراج    روح    کردم   وفارغ ز تن  شدم

بر شاخسار «واعتصموا» آشیان     گرفت

تا  مرغ   دل     رها  ز   تمنای من شدم

در   پرتو   عنایت  بی چون     مجتباست

شیرین سخن  اگر  که به هرانجمن شدم.