در آن شبـــی که غربــت سحـــر بود

به سینه ی ستــاره هـــا شـــرر بود

نگاه مــــات مــــاه ، پشـت شیشه

به قطره های اشک ، شعله ور بود

عقـــــاب بــــــا صلابــت دمــــاونــد

به زیر بال ، سـر ، شکسته پـر بود

گلـــــوی غنچـــه هــای زرد گلدان

اسیـــــر بغض هـــــای دربــدر بود

قصیـــــــده ی نگاه بـــــــا نفـوذت

خلاصــــــه در ترانه ی سفــر بود

ســـــرود هــــر پـــرنـــده وادریغا

دعـــــای هر فرشتـه بی اثر بود

تو در نمـــاز آخــرت چه خواندی؟

که عشق رابه سوگ خودنشاندی.