از   فقر    و    تهیدستی   و     ادبار   شکستم
یک  بار  نه  ،  ده  بار  نه  ،  صد  بار  شکستم

در   رهگذر    سیل فنا    برگ  و   برم     ریخت
چون شاخه ی  خشکیده ی  بی بارشکستم

از   بس که   غمی   نو به نو   آمد  به سراغم
در   هر   قدم    افتادم    و    بسیار  شکستم

در    دایره ی    هستی    از   اقبال بد خویش
چرخیدم   و  سرگشته   چو  پرگار شکستم

بغضم  به گلو  عقده شد  و  راه نفس بست
در چشم جهان بین همه دم خار شکستم

آن   توبه   که   افسونگری   زاهدم   آموخت
تا   ساغر می    گشت     پدیدار  شکستم

یک   عمر    ملالی که نصیب من و دل  شد
تاوان   دلی   بود    که     از    یار  شکستم.