ای گـــربــــه ی سیــــاه مــن ای نـــازی ملوس

خــــود را نمــــال این همه بر ســاق پـــای من

می دانم این که بــــرده تـــو را تــاب ، گشنگی

پرسی مــــرا کــــه:از چــــه نیاری غـــذای من؟

شـــرمنـــده ام ز روی تـــو ای بـــاوفـــا انیــس

وی ســـال و مــــاه و هفتـــه و روز آشنـای من

در سفــــره نیست نـانـم و در دیگ پاره گوشت

تــــا آورم بــــرون کنــــی نـــــوش ، جــای من

همچـون تـــو چشـــم دوخته ام سوی آسمان

تــــا لقمـــه ای مگــــر بفــــرستـــد خدای من

از من دعـــا و از تــــو هم آمیـــن آن ، بگـــوی

تــــا بلکه مستجــــاب شــــود این دعـای من

ظــــرف غـــــذا اگـــر بفـــرستــــد ، بــرای تو

تیــــــر بــلا اگــــر بفــــرستــــد ، بـــــرای من

خواهی مگــــر دویـــدن اشک مـــرا بــه روی

بینـی کـــه ضجّــــه می زنی ای بینـــوای من

ای کاش صاحـــب تـــــو یکــــی پــولـدار بود

نی چون منی فقیـــر و بـــداقبـــال ، وای من

در فکر خویش بــاش و ز شـــرّم خلاص شو

انصاف نیست تــا کـــه بسـوزی به پـای من

از خوردنی به جز غم و اندوه و غصّه نیست

خواهی بمــان و خواه بـــرو از ســرای من!