بهـــاری کـه مست آمـد و مست رفت

دلی را بــــه عشقـــی نپیوست رفت

ز مــــــا کــرد عطـــــر نـــوازش دریـغ

گلـــی را بـــه شبنــــم نیارست رفت

کتــــــــــاب تمنّـــــــــای آلالــــــــه را

به داغی عیان ، مهر زد ، بست رفت

بـــه میخـــانــه مــاننـــد پیــرار و پـار

نپـــرسیـــد آیـا کســی هست رفت

پـــرستـــو هـم ایـن راز فهمیده بود

کــه کنــج رواقـــی بننشست رفت

بـه پـــای گلی ، نقــش بــر کاغذی

هـــزار دلم خواند و از دست رفت!