سنــگ کلّیّــــه(!) که چسبیده به من عیــن کنه

دســـت بــــردار نبـــاشــــــد ، کلکـــم تـــا نکنه

می زند نیـــش بـــه پهلــــوی نزارم شب و روز

همچـــو کفّــــاش که بر کفش زنــــد هی گزنه

پــــدر بنـــــده در آورده و بــــــاشــــد هـــدفش

تــا در آرد ز مـــنِ مـــــرده بـــــه رفتــــار ، ننــه

مثل آن کهنــــه درختــــم که میـــــان بـــرهوت

زده بـاشــد ز پسِ صــاعقـــه ، کـــرمش به تنه

هفتـــه و مــــاه به مــن می گذرد پنجـه و قرن

سـاعـت و روز بـــه مــن می گذرد مـاه و سنـه

دوش پس درد وی از دیـــده چـــو خوابم بربود

دوره کـــردم سـی و شش دفعـــه کلیله دمنه

سرِپا بس که سرِ خویش فشردم به دو دست

دستـــه ی عینـــک مــن گشــت جــدا از بدنه

عهــــد کــــردم به ره کس نکنم پـــرت ، کلوخ

گــر شـــود بین من و سنـــگ ، روابط حسنه!