در گلستان خیالم تا چو گل وا می شوی
عطرافشان وجود من سراپا می شوی

با توبودن لذّتی دارد که نشناسی مگر
آن نفسهایی که با آیینه تنها می شوی

بال در بال نسیمی همدم پروانه ها
خنده آموز دهان غنچه ها تا می شوی

همنفس با لحظه های از عسل شیرین ترم
می رسی از راه و گلقند تمنّا می شوی

زیر سقف آسمانم از هوس اکراه نیست
بین من با عشق تا دیوار حاشا می شوی

بس که در هر بیت توصیف تو را دارم به لب
در کتاب شعر من تسبیح معنا می شوی

گر به پایان چشم بازت هست در آغاز راه
یک قدم تا گم شدن در خویش پیدا می شوی

قطره گر باشی دراستمرار پیوستن به موج
چشمه ها را می گذاری جا ودریامی شوی

با جماعت تا نمازعشق را آری به جا
بی محابا راهی میخانه شبها می شوی

طیّب الله ملایک را نمازت همره است
مست این معنا دمی باشی که شیدا می شوی.