گیــــرم به جهــان «موضـــــع شفّــــــاف» نداری

از چیست که آیینــــــه ی دل ، صـــــاف نداری؟

با شهپــــــر سیمــــــــرغ خیالات مــــــزن بـــــال

با خویش نشــــانــــی اگـــــر از قـــــــاف نداری

اجحــــاف مکن در حــق کس ای شـده کاسب

یک ذرّه چــو خــــود طاقــــــت اجحــــاف نداری

دانی ز چه از سفـــره ی نانت بـــرکـــت رفت؟

در داد و ستــــد چون که تـــو انصــــاف نداری

در جـــامعــــه گر شــــر نشوی پیشکشت باد

گر کار به «خیــــریّـــــه» و «اوقـــاف» نداری!

مجذوب جناحین مشو از چـــــپ واز راســــت

بر علـــــم سیــــاســـــت اگـــر اشــراف نداری

از عــــــدل و مســاوات زنی دم همه دم لیک

گر کشــــف شــود ، با همه اوصـــــاف نداری

صـــــد جـــــزوه نوشتی همه در باب قنــاعت

پــــرهیـــــز ولی خـــــویــش از اسراف نداری

با قــــــدرت حــاکــم سخنی گفــــت بـــه رؤیا

«عبّـــــاس» کـــــزو یـــــاد یکــــی لاف نداری:

گر حکـــم شود مســـت بگیرند در ایــن شهر

هشیـــــار یکـــــی در همــــه اکنـــــاف نداری

تحکیــــم اگـــر خواهی و  تثبیت محال است

با خویش اگر یک دو سه «سوفاف» نداری!