گر به لب شعر وبه دل عشق وبه سر شورم بود

یـــادگـــاری از شــــــراب نـــــــــاب انگــــورم بود

می روم همپـــــای تنهایی بـــه گلگشـــت جنون

در مسیــــــری تــــازه تا هـر جــا که مقدورم بود

خستــــه از تـاریکجـــای نامرادی ها کـه هست

رهسپــــارم تا که روشــن جــــاده  از نورم بـود

گام ها از خود بـــرون رفتــن بـه فتـــوای جنون

فیــــض استقبـــــال از ســــرمنــــزل دورم بود

می برم بر دوش دار خــــود انــاالحــق بر زبان

تا مگر مـــرگــی گــــواراتـــــر ز منصــــورم بود

از نسیــــم باده ای مستم که در شبهای هجر

خوشتر از گلگشت در صبـــح نشـــابــورم بود

خون دلهایی که نـــــوشیـــدم ز جـــام روزگار

گر نـه پاداشی ســــزا دارد کـــه منظورم بود

می دهم دل را تسلّی تا که شــاید بعد مرگ

جای لاله جــــام مـــی روییده از گـــورم بود!