ای  از لبت  چکیده   به    کامم    سکنجبین
صفرابر  و   معطّر  و   خوشاب و  دلنشین

آن  لعل  لب   بر آمده    از کـــــان کائنات
در  کارگاه  کـــــون  تراشیده    با  یقیــــن

حجّـــار  سختکوش  قضا و قدر که  هسـت
بر  حلقه ی  گران سلیمان  ازو   نگیـــــن

صفــــرائیـــان  عالم   بــــالا  نهاده انـــــد
مـــاءمعیــــن  زکف  به  تمنّای ساتگیــــن

آن ساتگیــــن که پر شده  از باده ی نشاط
وان باده  کش  ز خُم به درآورده حورعین

کنج  لب  تو خال سیه ، بچّه هنــدویی است
نابالغ  و  فریبگــــر و شوخ  و نازنیـــــــن

گوید  سکنجبین  لبت   را  ســــرشته انــد
از آب  سلسبیل  به زمزم  شده  عجیــــن

یک قطره  زان اگر بچکد درگلوی خضر
آب حیاتش  اوفتـــد از  چشم   تیـــزبیـــن

بر آستان  پیـــر مغـــان گــــر کنند سـرو
بند  اِزار   خود  نشناسد  از  آستیـــــــن

بویی  از آن  اگـــر بـــرسد برمشام شیخ
بشکن  زند  به  مدرسه  تا  روزواپسین

درهرمکان که شُرّه کند صبح روی فرش
تا شام  لیـــس می زندش  با زبان مکین

دارد هزار  رند  قدح نوش  سینـه چـاک
در هر قدم  ز  باره ی ری تا به باشتین

ترجیح داده اند  خمـــاران  دردنـــــــوش
یک قطره زان  به بشکه ای ازآب آتشین

خوش با خط شکسته نوشته ست کلک دهر
وصف  سکنجبین  تو  بر  تخته ی  جبین

حتّی  متاع کفر گر آن طرفه شربت است
«شاطرحسین» می خردش با متاع دین!