شکوه ها    از    دست   غم    دارد      دل تنهای من

هم   غم   خود   دارم  و  هم  ماتم  دل       وای من

بر   ورقهای      سفید     خاطرات                زندگی

واژه ها    را    می نگارد      چشم  خونپالای    من

آنقدر   بیگانه ام   با     خود   که در این     روزگار

در   دل    هیچ    آشنایی   نیست دیگر  جای   من

حالت    غمگین     امروزم        گواهی    می دهد

نیست    بهتر    هیچ  از  امروز من      فردای من

روز  و   شب   اینسان  ملال آور  به  من گربگذرد

خنده   را   دیگر    نخواهی  دید   بر    لبهای من

در   کنار    رنجها   و   دردها    شادم    که   باز

صبح    صادق  می شکوفد  در  دل   شبهای من

دلخوش  از   وجد و سرور دیگرانم «خوش عمل»

ره ندارد      شادمانی  گر چه  در    دنیای   من.