نوشته بود به دیوار مسجدی : چه خوش است

نمــــاز خویش بخـــوانیــــد بـــا شکــوه و جلال

گذشت رنـــدی و ذیلش نوشت بــا خط خوش:

بـــــرای پیـــــــروی از امــــــر ایــــــزد متعـــال

هــرآنچه سعـــــی نمـــــــودم جلال بی ایمان

از ایــــــن سفــــارش میمــــون نکرد استقبال

مـــن و شکـــــوه ولیکــن بـــه جــــای آوردیم

نمــــاز خویش ســـِر وقـــت و در نهایت حال!