شاعران جوان و مبتدی امروز که خیال می کنند هرچه بیشتر کتابهای تخصصی شعر از جمله عروض و بدیع و قافیه را بخوانند در فنّ شاعری توانمندتر خواهند شد و طیعشان به شکوفایی بیشتری خواهد رسید ، اغلب مرتکب دو خطای بزرگ می شوند:

نخست اینکه بر این باور غلط مصرّند که اگر شعری سرودند و پس از آن شاعر یا شاعران دیگر به همان وزن و ردیف و قافیه به سرودن شعر پرداختند بایستی در شعر خود و یا فوق و ذیل آن به نثر اشاره ای به نام وکار آنان بکنند.در تاریخ شعر و ادب فارسی هرگز چنین قانونی وجود نداشته و ندارد و ادعای شگفت انگیزشان مضحک است.

دوم این که پس از انتشار شعرشان اگر شاعری مجرّب تر اشکالات اثر را گوشزد کرد و به تصحیح و ویرایش آن پرداخت و یا آن را به بوته ی نقد گذاشت ، برزخ می شوند که چرا مصحح و منقّد ، برای این کار از آنان که صاحب اثر بوده اند اجازه نگرفته است!

روزی برای یکی از این خطاپویان ، از سینما مثال زدم.گفتم در همه جای دنیا وقتی فیلم سینمای ای اکران شد ، در حال اکران یا پس از آن ، منقّدان به نقد فیلم می پردازند.آیا تاکنون جایی خوانده یا شنیده اید که نقدنویسان از کارگردان فیلم یا دیگر عوامل آن جهت نوشتن نقد اجازه بگیرند؟شعر و سائر هنرها هم همین حکم را دارد.شاعر وقتی شعری از خود را منتشر کرد  و کارشناسانی به نقد و یا تصحیح وتنقیح آن پرداختند نه تنها نباید ناراحت و برزخ شود که بایستی خشنود و شاکر هم باشد.

متآسفانه شاعران جوان امروز که نه در انجمن های ادبی که اغلب در فضای مجازی بالیده اند و طبع و استعدادشان را در کتب عروضی مستحیل کرده اند از عالم شعر و شاعری فقط به تشویق و ترحیبش دل بسته اند وخشنودند.رویکرد و گرایشی چنین باعث عقب ماندگی و سیر قهقرایی آنان خواهد شد و هرگز  ره به آرمانشهری نخواهند برد.