گــر چــه خوشتــــر نبود پیش من از درد دوا

لــب جــــانپـــــرور او درد مــــــرا کـــــرد دوا

ای دل خون شده تاچند به خود می پیچی؟

ســــر بــــرآور کـــه طبیب آمــــد و آورد دوا

هــــدف طعنـــه ی شیخـــان ریایم چه کنم

کـــه نــــــدارد اثـــر خنجـــــر نــــامـــرد دوا

هست در خون جگــر خــوردن ما مصلحتی

کــــه بــه از ایــن نبــــود بهــــر رخ زرد دوا

کم مباش از مگس نحل تو در گفت و شنید

تلخ نــوشیـــد و مهنّــا همــــه پـــرورد دوا

شـــاعــــری؟ طبـع روان از مدد باده طلب

که به جـــز می نبـــود بهـــر چنین درد دوا.

(غزلی است از اواخر دهه ی پنجاه)