شاعرانی که صاحب ریشند

نه همه بلکه بعضی از آنها

در همه کارهایشان پیشند

جفت آرامشند و آسایش

فارغ از اضطراب و تشویشند

مالک خانه های ویلایی

صاحب حجره های سکّه و ارز

یا که در کیش یا به تجریشند

گرگهای درنده اند ولیک

در لباس بز و کل و میشند

کوس شاهی زنند در معنا

ظاهرآ بینوا و درویشند

بر سر از عاج تاج می گیرند

از خدا نیز باج می گیرند!

***

وای اگر شاعری سه تیغه کند

گاه عصیان نموده جیغه کند

یا شبی از برای رفع کُتی

زال هشتاد ساله صیغه کند

جای تاجش به سر نهند لگن

لگن انباشته ز ریم و لجن!

***

به ادب گرچه همّ و غم داریم

شاعر ریشه دار کم داریم

مثل حافظ که پیشکش ؛ حتی

کم کسی مثل محتشم داریم

شاعران جمله مادّی شده اند

آدم غیر عادّی شده اند!