وعـــــده کردی کـــه سحرگاه بـه دیــــدار من آیی

تـــرسم ایـــن است نگارا کـــه تو در وعــده نپایی

ای غــــزالی که همه شـوری و حسنی و ملاحت

وی نگاری کــه همــــه شـوخـی و نـازی و بلایی

نفـس بــــــاد صبــــــا داری و ســرشــــار امیدی

اثــــــر لطـــف خــــــدا داری و کانــــــون صفایی

همه مرغـــان چمــــن را فتــد از نغمـــه زبان ها

به طربخانه ی گل لب به سخـن چـون بگشایی

مـردم چشم من این مرحله را تجربه کرده ست

کــه بـــه جـــادوی نگاهــی دل مــــردم بربایی

به غـــزل لب نگشایم چــه به میخانه چه خانه

تـــــا از آیینـــــه ی دل گــــــرد ملالــــم نزدایی

گلشن طبــع مرا باد خـــزان بــر ســر راه است

ای بهـــاران سفــــر کـــــرده اگــــر رخ ننمایی.