تــــا هست بــه گلزار تغـــــزّل سخنم سبز

هـــر چنـد خــــزان آمــــده ، انگار منم سبز

دل در گـرو سبــــزه رخــــی دارم و ریـــزد

هــر واژه ی گفتــــار،بــــرون از دهنم سبز

بـا خنـده ی نرمش که نکوتر ز نسیم است

چون شاخه ی پر برگ اقاقیست تنم سبز

منصـــورم و بـا بــانـگ اناالحق زدنـم شاد

یعقـــوبـــم و با بـــوی خوش پیرهنم سبز

من عاشق سبزم ، به شما تا که بسازید

یــاران!پسِ مـــردن ز محبّت کفنـــم سبز.