دگر   نه    صحبت   عشقی     نه   از    وفا سخنی

نه     این     تصور  باطل    که    باز     مال    منی

پی   وداع      مرا     بوسه ای      ببخش    و  برو

که    تشنه   راست    کفایت  ز  آب خوش  دهنی

چگونه    چون    همه   باور   کنم    که  عهد   مرا

دوباره     چون     سر زلفت   به هم نمی شکنی؟

سیه دلان      خمارت           خموش   می گویند

دل   تو    جای   دگر    رفته  گر چه   پیش  منی!

حدیث    کهنه ی   یک    روح    در    دو  قالب را

مگو    دگر    که   تو   تنها  به     فکر  خویشتنی

به کنج    خلوت  خود «خوش عمل»بسوزوبساز

که   تا    ز   عشق در  این   روزگار    دم  نزنی .