آید بهـــار خــــرّم و خالی است جــای گل

یــارب کجاست قافلــه ی مشکسای گل؟

از دستبــرد رهــــزن بـــاد خــــزان مگــــر

آسیب دیـــده یــوســف نیکــو لقــای گل؟

دیشب به بـــاغ زمــزمــه کردیم تــا سحر

مــــن از بـــرای بلبــل و بلبــل بـــرای گل

تا ســرخ رو دوبـــاره بـــر آیــد ز تیره خاک

خــــونــم ز دیـــده متّصـــل آید به پای گل

کمتر ز سنگ خـــاره مخوانش بـــه روزگار

آن دل که نیست شعله ور از ماجـرای گل

بیگانـــه اسـت بــــاد صبــــا نیــز پیش ما

وقتــی خبــر نمـــی دهـد از آشنــای گل

بیــرون ز دل نمی رود آری ولای دوسـت

از ســر بـه در نمی شود آری هـوای گل.