چو بهار آید ، چو نگار آید ، طرب و شادی به کنار آید ، ز یمین آید ، ز یسار آید
سخن از حسنت به شمار آید ، غزل از طبعم به نثار آید...

سپری گشت ای مه دلبندم ، چو دی و بهمن مه اسفندم ، بنگر بر لب گل لبخندم
که رها از غم ، یله از بندم ، همه شادم زان که بهار آید...

می نوشین ساقی اگر داری ، ز ره الفت ز ره یاری ، بفکن در ساغر ما آری
که چو فروردین گذرد باری ، می و میخانه به چه کار آید؟...

چو گل و سبزه دمد ازهرسو ، به سر هر گل زسر هر جو،بپرد بلبل بجهد آهو
به تمنای تو مه دلجو ، به لبم اینگونه شعار آید:

شده باغ ازجلوه ی فروردین ،چوپرطاووس بهار آیین ،همه جاخرّم همه جا رنگین
تو بیا ای گل به برم بنشین ، که دلم را صبر و قرار آید.