بهار       آمد      در     آغوش     گل سرخ
دل     از کف    داده   مدهوش   گل سرخ

شد    از     دیبای      زیبای       بهشتی
نگارین      جامه       تنپوش      گل سرخ

ز       مروارید        شبنم         گوشواری
نسیم    آویخت     بر    گوش   گل سرخ

ید     بیضای    حور     آورد      و    افکند
ردای      نقره       بر   دوش    گل سرخ

زمین   صحرا به صحرا ، دشت  تا  دشت
بهشت  آیین   شد  از  جوش  گل سرخ

سرود   روشن   خورشید  عشق  است
تبسّم های       خاموش       گل سرخ

نوای      بلبل    شیدا    ز     سر   برد
به    هنگام   سحر   هوش    گل سرخ

نوید          لذّة     للشاربین      است
کنار      چشمه ی    نوش   گل سرخ

زیارت نامه ی    دلهای    سبز   است
ترنّم های         چاووش      گل سرخ

نسیم    صبح     فروردین    خدا    را
چه  نجوا   کرد   در  گوش   گل سرخ

که      تصنیف        سپید    آشنایی
نخواهد     شد   فراموش   گل سرخ.