رفتی   از پیشم  که  در  هجران سیه پوشم کنی
خوب   می دانم   که  می خواهی فراموشم کنی

گاه می خواهی که چون مرداب بنشینم خموش
گاه   می خواهی    که   دریاوار   در  جوشم کنی

زلف    افشاندی     که   در    شبهای    تار زندگی
بی نصیب    از      دولت    صبح     بناگوشم کنی

در   فراقت  خواب  از  چشمم ربودی  روز و  شب
با خیالت   هم   نمی خواهی  همآغوشم کنی

شعله   بر جان   بلبل   گویای  این  باغم   که باز
تا نگویم   شرح دل   خواهی که خاموشم کنی

باشراب بوسه ای مستم نکردی شکوه نیست
از چه  می خواهی دگر خون جگر نوشم کنی؟

خوب    می دانم    رقیب   بی وفایت    داده  یاد
حرفهایی را  که  می خواهی تو در گوشم کنی

ای صبا  از«خوش عمل»هم  شرح پیغامی بده
گر    عبور   از    کوچه ی    یار   جفاکوشم کنی.