چه   افسون در مسیر  تیره ی خودخواهی ام کردی
که   در هر   واحه ای   همراه   با   گمراهی ام کردی

فشاندی    روز    اوّل    دانه های   اشک  در   راهم
که     دست  آموز     مانند    کبوتر چاهی ام کردی

پس از چندی که مهرت سرد شد ،گرم از تبی دیگر
به   هیچستان   پشت     آرزوها    راهی ام کردی

تو   ای   ماه    بلند    آسمان   شور    و    شیدایی
که   در   حوض     بلور   بیقراری   ماهی ام کردی

بلند   اقبال  بودن    سهم   از   ما  بهترانت     کرد
چه خوش درحقّ دل شرمنده ی  کوتاهی ام کردی

به  تودیعت  همین  عرض  سپاسی  را بدهکارم
که   خالی   از   خود  و سرشار از آگاهی ام کردی.