مگو     که    عهد   کردم     به     یاد    او   نباشم
که     پای بند     عهدی   ،    به   هیچ رو   نباشم

به     نیستی     گرایم    ،    چو     یار      آشنایم
برای     من      نباشد    ،     برای     او     نباشم

سرا  و دشت  و گلشن   ،   جهنّم  است  بر من
اگر    به    عشق    روشن    ،    در  آرزو  نباشم

مرا    سکوت    واهی    ،   کند   به مرگ  راهی
دمی    که    با     خیالش   به    گفتگو   نباشم

چو   جام   خالی  از  می  ،  روم  ز  یاد مستان
شراب    خانگی      را    ، اگر     سبو    نباشم

اگر    چه      خود   نوشتم  ،  اسیر سرنوشتم
نمی توانم      از     دل       بهانه جو     نباشم

در این دیار وحشت ،که هر طرف فریب است
چگونه      می توانم   ،    دروغگو     نباشم؟!